SORULAR

Bir zamanlar ben de temizdim, saftım dışarıdaki kar kadar ve çocuktum az önce buz tutmuş yolda kayarken düşen çocuk kadar. Benim de annem tutardı elimden okula gittiğim ilk seneler… Peki, ben layık olabildim mi beni en çok seven iki insandan biri olan anneme? Hiç sanmıyorum. Başkalarına hıncımı az mı çıkarmıştım ondan, az mı kırmıştım kalbini nedensiz, yapmıyor muyum hala, ne yazık ki. Ne zaman anlayacağım değerini kaybedince mi?

Sabahçılar evinin yolunu tutmuş gidiyorlar, öğlenciler okula doğru ilerlerken hafta içi her gün bu saatlerde olduğu gibi. Kör döngü. Benim hayatım gibi, herkesin hayatı gibi. İnsanlar geldiler, gittiler ve insanlar gelecek, gidecek. Hepimiz bir şeylerin peşinden koşuyoruz yakalamak için. Bazen yakalıyoruz geç de olsa, bazen de kayıp gidiyor parmaklarımızın arasından.

Gözyaşları döküyoruz gidenlerin ardından, bir daha uzun süre göremeyeceğimiz için. Önce bir dedemiz, sonra da diğeri, geride sadece birkaç hatıra, o da gitgide solmakta.

Acaba iyi bir kardeş ya da ağabey olabilir miydim? Hiçbir zaman bilemeyeceğim.